Als tiener ging ze eens met een vriendin mee naar een paardrijles. ,,En toen was ik meteen verslaafd.’’ Maar Susanne werd ouder, ging studeren, er kwam een gezin. Te druk. Tot ze in de kredietcrisis zonder werk kwam te zitten. Ze maakte weer een ritje op een paard. ,,Toen begon het weer te kriebelen. Er kwam een pony op ons pad. Onze zoon heeft ADD en knapte daar enorm van op. Er kwam al snel een paard bij. En nog een. Tja, dan ga je hè...’’

Nu heeft ze een manege vol paarden, bij Middelsee (ten zuidwesten van Leeuwarden), die ze drie jaar terug heeft laten bouwen. ,,We zijn helemaal zelfvoorzienend en gasloos, met zonnepanelen, een eigen afvalwatersysteem en een hemelwaterput voor de eb- en vloedbodem van de buitenbak.’’

,,Een eigen manege betekent dat je 24/7 ermee bezig bent. Maar ik vind het heerlijk, ik kan me geen leven zonder paarden meer bedenken. In het begin was het pittig, ik had het werk onderschat. Nu begin ik steeds meer mijn draai te vinden en ik krijg veel hulp van mijn pensionklanten, vrijwilligers en stagaires.’’

Samen met goede vriendin Claudia (op de foto rechts) geeft ze les aan kinderen. Welzijn en respect voor de paarden staat voorop. ,,We rijden hier zonder zweep, zonder sporen, zonder bit. Horsemanship , op een natuurlijke manier werken met paarden. Lichaamstaal is daarin heel belangrijk, je energie. Hoe reageer jij op een paard, en andersom.’’

De manege is ook zo ingericht dat de paarden zo weinig mogelijk in de box staan. ,,We hebben een paddock paradise , waar de paarden op verschillende plekken eten en drinken kunnen vinden, er is een waadvijver. Ze leven hier net als een kudde in de natuur, alles staat door elkaar. Jong, oud, merries, ruinen. Het geeft een goed gevoel om ze die vrijheid te kunnen geven.’’