Vijf jaar geleden gooide ik de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek in een hoek | column Rosa Timmer

Rosa Timmer.

Rosa Timmer. Foto: Marleen Annema

Een rij mensen voor de hpv-vaccinatie in Gieten, een dag later gebeurt hetzelfde in Assen. Tientallen meters slingert de rij pubers die met ouders op de gezondheidscentra zijn afgekomen door de straat. Voor een prik die beschermt tegen de meest voorkomende seksueel overdraagbare besmetting: het humaan papillomavirus.

Lees meer over
Persoonlijk

De gevaarlijke varianten ervan kunnen ziektes zoals baarmoederhalskanker en peniskanker veroorzaken. De schatting is dat meer dan 80 procent van de ongevaccineerde mensen ooit in zijn leven de besmetting (ongemerkt) doormaakt. Tot zover mijn wikipediakennis.

Het is meer dan vijf jaar geleden dat ik de uitnodiging voor mijn allereerste bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker in een hoek gooide. Hij kwam precies op mijn dertigste verjaardag. Ik gruwelde bij het idee van een uitstrijkje. Ter referentie: ik deins al achteruit als een vriendin mij een knuffel wil geven. Om eerlijk te zijn, waande ik mij ook immuun. Ik had toch nergens last van?

,,Wat doe je ontzettend achterlijk’’, zei een vriendin later tegen mij. Zij dealde al sinds haar vijfentwintigste met de gevolgen van een hpv-besmetting en had meerdere ingrepen ondergaan. Ze had zich ingehouden, maar besloot mij in geuren en kleuren te vertellen waar ze doorheen was gegaan. Door haar ging ik anderhalf jaar later alsnog zuchtend naar het bevolkingsonderzoek.

Wat bleek: ook zonder klachten kan er iets mis zijn. Alsof ik wist dat het niet goed zou zijn, trilde ik al bij het openmaken van de uitslagenvelop. ,,Er zijn afwijkende cellen gevonden’’ stond er. Niet alleen had ik hpv, het was erg genoeg om naar de gynaecoloog te moeten. Een onderzoek waarbij ik ditmaal niet zuchtend maar rillend in de stoel lag. Zeker toen de arts achteloos zei: ,,Ja, dat worden dan zes biopten’’, alsof ik niet wist wat dat betekende.

De uitslag was niet fraai: ik zat in het allerlaatste voorstadium voordat ik echt baarmoederhalskanker zou hebben. Ik moest een kleine ingreep ondergaan, maar feitelijk had de donderpreek van de vriendin in ieder geval mijn baarmoeder en misschien wel meer gered.

Fysiek ben ik er nu van af, mentaal nog lang niet. Elk onderzoek ben ik bang dat het terug is. Bijvoorbeeld omdat ze na de ingreep zeiden dat de snijranden niet schoon waren, of toen ik een paar jaar terug een nieuwe partner kreeg. Steeds opnieuw is het onzeker.

Ik zie op internet dat er ook veel angst is voor hpv-vaccinatie en dat daarom veel jongeren hem niet halen, maar wat had ik hem graag gehad toen ik zo jong was.

De rijen wachtenden in Assen en Gieten gaven me hoop. Het feit dat mensen bleven staan, ook al duurde het een uur. De rij was misschien wel net zo ongemakkelijk voor hen als de donderpreek die ik ooit kreeg, maar je zult nooit weten hoe onnoemelijk veel het gered heeft.