Jaren geleden wilden we op weg naar Nederland Zaragoza bezoeken samen met een vriendin die met ons mee reed. Eerste dag Daroca bekeken omdat we er langs kwamen. Het werd in de Lonely Planet niet vermeld maar bleek een openbaring, zo feestelijk in de stralende zon, een bezoek meer dan waard. De volgende dag, in de buurt van Zaragoza gekomen begon het te regenen en niet zo’n beetje. Pijpenstelen regende het, met bakken kwam het uit de lucht, onophoudelijk. In Zaragoza zelf was het zo mogelijk nog erger daarom reden we noodgedwongen verder. Maar ontsnappen aan die nattigheid zat er niet in. In de nog steeds stromende regen zagen het Gugenheim museum in Bilbao en ook die grote spin ervoor er prachtig uit, zo glinsterend nat. Het was gesloten, snel door dan maar naar ons einddoel: de Parador in Hondarribia. Dit is een oude vesting uit de 10de eeuw waar Keizer Karel V nog ooit had gelogeerd. Niets mis met goed gezelschap – het tijdsverschil daargelaten.
Bij aankomst had een bijzonder aardige dame ons een rondleiding gegeven door het pas zeer onlangs in oude glorie herstelde gebouw. Geïnspireerd door de schitterende zalen leek het nog vanzelfsprekender dan we van te voren al hadden bedacht om ons eens flink op te dirken. Zo belandden wij drieën, Nico met zijn twee chique dames, in de prachtige bar voor ons aperitief. Na die miserabele regenreisdag voelden wij ons nu, mooi aangedaan en met een vorstelijk glas rode wijn in de hand, zoveel als kasteelbewoners, ons al verheugend op het ongetwijfeld voortreffelijke diner!
Het werd etenstijd en we realiseerden ons dat we bij de rondleiding geen restaurant hadden gezien. Logisch, dat waren ze natuurlijk in orde aan het brengen. Dus even bij de receptie gevraagd waar we moesten zijn. “Nee, Señora, dat hebben we nog niet”. We moesten ergens in het stadje maar een restaurant zien te vinden. Er zat niets anders op: gewoon weer “afdirken” en in ons reiskloffie opnieuw de regen in gaan. We hadden gezien dat alles bestraat was met kinderkopjes dus ook aangepast schoeisel. Uiteindelijk vonden we, nat en enigszins verlept, een eenvoudig restaurant, naar ons gevoel het enige dat open was. Ook bleken we, niet verwonderlijk met dit hondenweer, zowat de enige gasten te zijn. Deze ultieme anticlimax werkte, geholpen door nog flink wat wijn en het meest onnozele toetje ooit, onstuitbaar op onze lachspieren. Goede oppepper voor ons immuunsysteem, mooi meegenomen !
Een paar jaar later kreeg ik op mijn Spaanse conversatieles in Teulada een glossy voorgelegd waaruit ik een stukje voor moest lezen. Het ging over de Parador in Hondarribia. Een bloemrijk verhaal vol lof over de hele Parador met als absolute topper, echt waar, het meer dan fenomenale restaurant !
Coral DHP
