Test: Polestar 2 BST Edition 270

Kenners van Polestar weten dat het merk nauw samenwerkt met schokdemper- en onderstelspecialist ­Öhlins, niet geheel toevallig ook afkomstig uit Zweden. Al in 1984 leverde Öhlins ­dempers voor de Volvo 240 die in het ­toerwagenkampioenschap reed en onze ­eigen Jan Lammers denderde in 1994 met een 850 Estate over de circuits in het BTCC. In 1995 kon je als dealeroptie voor een set dempers van Öhlins kiezen op je 850 R en ook nu is er voor de meeste ­modellen van Volvo een set leverbaar, al dan niet via de dealer. De Polestar 1 en de Polestar 2 Performance maken eveneens gebruik van die dempers.

Met de BST edition 270 gaat het merk nog een stapje verder. De letters BST staan voor Beast en het getal 270 verwijst naar de oplage waarin deze uitvoering wordt geproduceerd. Daarvan komt er slechts vijftien naar Nederland en die zijn stuk voor stuk al verzekerd van iemand die er smachtend ­naar uitkijkt. De voorschokdempers van de BST zijn uitgebreid met twee gasdempers, die op hun beurt ook weer twintigvoudig verstelbaar zijn. Je ziet de goudgele ­patronen meteen als je de voorklep opent en instellen kan met een draaiwieltje, heel simpel. Dit in tegenstelling tot het wijzigen van de setting van de andere vier dempers, want daarvoor moet je toch echt onder de auto ­kruipen.

Polestar 2 BST Edition 270: 21 inch wielen van de Polestar 1.

Speciale Pirelli P Zero-banden voor de BST 270 Edition

Waarin onderscheidt de edition 270 zich nog meer van de Performance? Allereerst met die schokdempers dus, maar ook met 20 procent stijvere en 2,5 cm kortere veren. De 21-inch wielen kennen we van de Polestar 1. Pirelli ontwikkelde een specifiek op deze auto toegesneden P Zero, in de maat 245/35 R21, en voldoet daarmee aan de meer dan veertig eisen die Polestar op papier had gezet.

Een veerpootbrug maakt de voorkant nog stijver en het Brembo-remsysteem met vier zuigers per – goudkleurige – klauw is gelijk aan dat van de Performance. Aan de buitenkant vallen de in carrosseriekleur meegespoten onderkanten van de bumpers op, evenals de sideskirts. Je kunt een brede zwarte streep over de koets ­laten trekken (€ 1.000) en/of een complete wrap in ­Battleship Gray (€ 5.000) over de lak, die leverbaar is in de kleuren Thunder of Snow. En er zijn de buitenspiegels in hoogglans zwart. De goudkleurige ventieldopjes en dito veiligheidsgordels kenden we al uit de ­Performance.

Tijd voor de eerste kilometers, die we over de fantastische A397 van Marbella naar Ronda maken. Adembenemend, alleen al vanwege het landschap. De dempers staan in de setting 7/7/7, een gulden middenweg, horen we van een onderstelexpert. Bergopwaarts rijden met 476 pk en 680 Nm is een feest. Met gemak verschalken we af en toe een toerist in een huurauto, op de spaar­zame rechte stukjes tussen de bochten in.

Van soft naar knetterhard

Het is domweg bizar met welk speels ­gemak de (inclusief twee inzittenden) bijna 2,2 ton wegende Polestar zich een weg naar boven baant en zich aan het asfalt vastklampt in de ene na de andere bocht. Die lichtvoetigheid dankt hij enerzijds aan het enorme vermogen en koppel van de twee elektromotoren, maar ook aan het briljante onderstel en de enorme hoeveelheid grip van de Pirelli’s.

Ronda laten we letterlijk links liggen, we zijn namelijk onderweg naar een heel fijn stukje asfalt verderop. Juist, het Ascari-­circuit. Daar hebben we de gelegenheid om dit beest nog beter aan de tand te voelen en te spelen met de verschillende demperinstellingen. In de pitstraat voelen we ons als een F1-coureur, want meteen na het stoppen wordt de auto razendsnel ­opgekrikt, gaan de schokdempers naar de gewenste setting en kunnen we de baan weer op. Na de ‘triple 7’ kiezen we voor een iets hardere instelling. De neus reageert nóg weer iets beter op stuurbewegingen en de koets blijft vlakker in bochten.

Vervolgens proberen we alles op standje knetterhard. Het asfalt van Ascari is glad als een biljartlaken, maar met deze setting wil je op de openbare weg niet rijden, ook al is de Polestar zelfs nu nog niet onacceptabel oncomfortabel. Tenslotte willen we de zachtste modus proberen. De auto helt iets meer, de kerbstones worden beter ­geabsorbeerd en er is nog steeds veel rijplezier. De extra gasdempers aan de voorkant voegen zeker iets toe, al benadrukt Polestar dat dit geen circuitauto is. Toch leuk dat een mechanische, analoge oplossing als deze stand houdt in ons digitale en virtuele era. Jammer van de hoge meerprijs.