,,Waarom we helemaal naar Leeuwarden moesten voor de bevalling? Ik denk dat de huisarts geen zin had om nog een keer bij ons langs te komen door de storm’’, vertelt Trick Bosma.

Raar was het wel: zij woonde met haar man in Buitenpost. De dokter zat 7 kilometer verderop in Kollum. ,,Er waren geen complicaties, er was verder niets bijzonders aan de hand.’’ Normaal was het dus een thuisbevalling geworden.

Hij zei: ga maar bevallen in Triotel in Leeuwarden

‘s Morgens vroeg begonnen de weeën en om acht uur verscheen de huisarts. ,,Hij zei: ga maar bevallen in Triotel in Leeuwarden.’’ In die tijd waren mensen nog niet zo mondig als nu, zegt Tricks: ,,En we waren heel jong, ik was 21.’’

Theun en Trick volgden het advies van de dokter dus maar op. Pas later verbaasden ze zich erover. Het ziekenhuis van Dokkum was immers dichterbij en waarom werd er eigenlijk geen ambulance geregeld?

Hoe dan ook: Theun en Tricks gingen om negen uur op pad naar Leeuwarden. Het huis verlaten bleek al een uitdaging: ,,We konden de voordeur niet openkrijgen.’’ Daarvoor was de wind te sterk. Achterlangs via het klompenschuurtje wisten ze hun Ford Taunus te bereiken. ,,Gelukkig was het een stevige auto, maar Theun kon zelfs de autodeur bijna niet openhouden.’’

Anderhalf uur met hun auto in de storm

Normaal duurde een rit naar Leeuwarden maar een half uurtje, maar nu zaten ze anderhalf uur met hun auto in de storm. ,,Onderweg kwamen we geen ander verkeer tegen. We zagen alleen een lelijk eend langs de weg bij Twijzel. Die kon niet meer verder rijden tegen de wind in.’’

Vooral bij Quatrebas was het hachelijk met langszeilende stukken asbest. ,,Dakpannen en dakplaten van een boerderij lagen verspreid over de weg en daar moesten we omheen rijden. We moesten platen ontwijken om ze niet tegen de auto aan te krijgen.’’ De wagen zoefde van links naar rechts over de weg ,,en ondertussen gingen de weeën door.’’

,,Ik was blij toen we in Leeuwarden aankwamen, dat voelde al veel veiliger.’’ In de stad moesten ze echter nog uitzoeken waar het nieuwe ziekenhuis Triotel (nu MCL) eigenlijk stond, want ze waren er nog nooit geweest. Tegenwoordig is alles gemakkelijk met gps en mobieltjes, zegt Tricks: ,,Maar dat bestond toen nog niet. We hadden thuis nog niet eens telefoon.’’

De bevalling ging goed

Ze vonden het ziekenhuis gelukkig en daar was op hun komst gerekend: ,,Er stond een rolstoel klaar, maar ze vonden het wel verbazingwekkend dat wij kwamen.’’ Daarna liep alles op rolletjes. De bevalling ging goed. Moeder en kind moesten er tien dagen blijven, zoals toen gebruikelijk was.

,,Ik zal die dag nooit vergeten.’’ De tocht was heel eng, maar de afloop was feestelijk: ,,We kregen een prachtige gezonde dochter, die nu 50 wordt. Jellie, gefeliciteerd!’’