Elke nieuwe partner moest door 'de kamer van goedkeuring' | column Rosa Timmer

Rosa Timmer.

Rosa Timmer. Foto: Marleen Annema

Het normale leven is bijna helemaal terug, maar het lijkt of ik nu pas zie hoeveel de coronatijd voorgoed heeft veranderd.

Lees meer over
Persoonlijk

Niet van de zwaarste ernst maar wel verdrietig, is hoe het hele tradities heeft verpest. Ik zie het op mijn sportschool. Ik was nooit een trouwe sporter tot ik in 2015 een club vond waar iedereen vooral kwam voor het gezellige koffieuurtje ná de les. Aan de gezamenlijke stamtafel hebben relatief onbekenden onbewust mijn gebroken hart geheeld toen ik ging scheiden. Alleen maar door even te zeggen: ,,Zo, jij ging lekker vandaag he!’’, na ons bodypumpuurtje en daarna te vertellen over hun geblesseerde schouder en een grapje te maken met een instructeur. Het was precies de afleiding die ik nodig had.

Die stamtafel werd pardoes gesloten bij de eerste lockdown omdat er geen ‘horeca’ meer open mocht zijn. Ook al was de koffie altijd gratis. Daarna ging de hele sportschool maanden dicht. Toen ik weer terug mocht, kwamen we allemaal op versnipperde uren binnen.

Ik begon vaste klanten te missen. Bijvoorbeeld J., een beer van een vent die altijd naast me stond bij de lessen en mij geregeld vaderlijk toesprak. Hij woonde zowat in de sportschool en ik herkende de dagen van de week aan de verschillende kleuren sportpakjes die hij droeg. Maandag was zwart, woensdag was blauw, vrijdag groen.

De koffietafel ging na 1,5 jaar weer open, maar toen ik daar ging zitten was hij er niet meer. Hij had zich uitgeschreven. Daarmee verviel onze gemeenschappelijke factor. En die van de hele stamtafel.

Tot corona had ik ook al tien jaar een vaste vriendengroep die ik precies één keer per jaar zag. We gingen standaard een paar dagen naar Schiermonnikoog samen. Daar dronken we ons een stuk in de kraag, aten we in het gezelligste restaurant en gingen na een paar dagen met een kater en mooie herinneringen weer naar huis.

Omdat we ver uit elkaar wonen, was er altijd de heilige belofte dat we het jaar erop het weer zouden doen. Toen kwam corona. In het begin vierden we elkaars verjaardagen nog via Teams, tot ook dat steeds minder werd. De baby’s die werden geboren zagen we pas toen ze al een half jaar oud waren, bijvoorbeeld. Terwijl dit de mensen waren die ik elke nieuwe partner liet beoordelen in de ‘kamer van goedkeuring’ die we op Schier speciaal hiervoor inrichtten en waar kritische vragen werden gesteld, met wie ik hele nachten kletste over niks en alles, door wie mijn wereldbeeld groter zou blijven dan mijn eigen leven.

Binnenkort zien we elkaar wonder boven wonder weer. Na drie jaar is het weekendje weg, terug. Mét alle kinderen die we nog niet kennen, honden en coronapartners.

We proberen de traditie te herstellen. Of wie weet, wordt het tijd voor een nieuwe.