Het vertrek van Martínez is wellicht een goede zaak voor de Rode Duivels

Hij zat op zijn knieën, huilde en vloekte. Ontroostbaar was hij, Big Rom. Een hele wedstrijd van de waarheid, de partij van do or die, kon hij niet aan. Maar één helft beuken, dat zagen hij en de medische staf wel zitten. Dus kwam hij in bij de rust. En hoe. De Kroaten zagen hem komen en na zijn eerste rush was er al één Kroaat die de bal honderd meter ver wegtrapte, in de hoop dat bal en bonk niet te snel zouden terugkomen.

Nadien kreeg Romelu Lukaku vier puntgave kansen: één daarvan werkte hij goed af maar de paal stond in de weg, de drie andere waren missers van een speler zonder wedstrijdgevoel. Ontroostbaar, jawel, maar als één Belg zich dit fiasco niet moet aantrekken, dan wel hij.

De harde conclusie, wars van alle supporterspraat en met genoeg recul na deze zenuwslopende wedstrijd, is onverbiddelijk: de uitschakeling van de Rode Duivels door Kroatië is een logisch gevolg van hoe het team de drie wedstrijden in groep H heeft aangepakt. België heeft te weinig gepresteerd, te weinig grinta getoond, te weinig gevoetbald om aanspraak te maken op een plek in de knock-outfase.

Verademing na Wilmots

Na afloop was het begrijpelijk dat Roberto Martínez geen brandhout maakte van de prestaties van de Rode Duivels en dus bleef hij zijn zalvende zelf. “In de eerste wedstrijd waren we onszelf niet en hebben we gewonnen. In de tweede wedstrijd waren we nog steeds onszelf niet en hebben we verloren. Dat kan gebeuren op een WK. In de derde wedstrijd hebben we er alles aan gedaan, maar is het niet gelukt. Ook dat kan gebeuren. Of ik opstap? Dit is niet het moment.”

Een kwartier later op de persconferentie nam hij de regie van zijn vertrek zelf in de hand. “Ik stap op als bondscoach. Dat was al beslist voor de World Cup.”

Martínez is een aardige man die er in tegenstelling tot alle betweters aan de zijlijn echt wel iets van kan. Hij was een verademing na Marc Wilmots. Alleen die wolligheid zou hij moeten laten want ze werkt behoorlijk op de zenuwen. De World Cup van de Belgen is eenvoudig samen te vatten als te weinig, te zwak, te slap, te laat.

Tegen Canada sleepte België nog een 1-0 uit de brand, maar had verlies evengoed gekund. Tegen Marokko (22ste op de FIFA-ranking) was het huidige nummer twee van de wereld en drie jaar voormalig nummer één compleet kansloos. Ook in de eerste helft tegen Kroatië werden de weer al te bange Belgen weggetikt. Pas toen de Kroaten ook met de bibber op het lijf gingen voetballen en de Duivels eindelijk wat lef toonden om vooruit te verdedigen, kwamen de kansen.

Andere opstelling

Martínez had zijn team alsnog op de rails gekregen en hij had wat wijzigingen aangebracht. De man is aangeschoten wild sinds deze zomer en dus werden ook die wissels in vraag gesteld. Ze pakten goed uit. Leander Dendoncker op het middenveld was een meevaller. Hij was bij twee heel gevaarlijke acties betrokken omdat hij voor diepgang zorgde.

Achterin speelden de Belgen vaak met vier en ook dat verhaal klopte, al zwom Thomas Meunier een halve wedstrijd en liet hij na tien seconden al een keer over zijn kant een Kroaat lopen. Ivan Perisic, ex-Roeselare en ex-Club Brugge, besloot nipt naast.

Verder stond Eden Hazard voor het eerst niet in de basis en werd Kevin De Bruyne, de man rond wie veel, zo niet alles draaide in die eerste wedstrijden op het veld en in de coulissen tot kapitein gebombardeerd. Hij kreeg het gezelschap van snelle jongens voorin met Dries Mertens – die wissel werd dan niet begrepen – en Leandro Trossard, die de opdracht had gekregen om te zwerven.

Spanning te snijden

De Rode Duivels hielden gelijke tred met de ploeg in vorm, maar je zag dat de Kroaten aan de bal rustiger waren, dat Luka Modric zijn team beter kon sturen dan Witsel en De Bruyne. In tegenstelling tot de eerste twee wedstrijden kwamen de Belgen nu wel geregeld voor het doel van een vrij open spelende tegenstander, die soms druk zette maar ook even geregeld terugviel op een laag blok.

De tweede helft was nog meer open dan de eerste en de spanning viel te snijden. Lukaku zette zich twee keer goed door, maar evengoed moest Thibaut Courtois drie keer op rij plat op een poging van een Kroaat. Het scenario waarbij de Kroaten die doorgingen met een gelijkspel op twee gedachten hinkten (aanvallen en toch ook verdedigen) en alsnog het deksel op de neus kregen, leek zich te kunnen voltrekken. In de eindfase, toen ook Jérémy Doku was ingekomen en paniek veroorzaakte bij de Kroaten, kreeg Lukaku zijn vier kansen. Hij had soms pech, zoals bij die paal, twee keer was hij onhandig en een vierde keer lag een centrale verdediger dwars.

Het vertrek van Martínez is wellicht een goede zaak voor de Rode Duivels. Het is ook een vertrek in stijl, niet met de opgestoken middenvinger, de regie hield hij al die tijd zelf in handen. Tijd voor nieuw bloed, naast en op het veld.