Ik ben lang op zoek geweest naar mezelf. Op Santorini liep ik stage en merkte ik hoe belangrijk familiegevoel is. Op mijn reis door Australië heb ik liefdes gehad, maar ik kon me daar niet binden. Daarna wist ik niet wat ik moest. Dus terug naar pap en mam. Ik kreeg weer contact met mijn vriendin Asia. En leerde haar verre neef Mark kennen. En toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar.

Ik had moeite om mijn weg te vinden. Wat maakt me gelukkig? Feesten, reizen en vrij zijn, dacht ik, maar dat is het niet. Als je moeilijke dingen en obstakels vermijdt, ervaar je nooit een overwinning, weet je niet hoe geluk voelt. Misschien komt het door de scheiding van mijn ouders, maar ik wilde ook die ene juiste partner vinden, een sprookje bijna. Mijn eerste lange relatie was pas op mijn 24ste.

Inmiddels was ik 29 en wat rustiger, na wat cursussen en aan mezelf werken. Ik stond aan een receptie, hij liep naar binnen. We wisten niet waar we moesten kijken! Wat was dát nou? Ik voelde meteen zo’n gekke schoolverliefdheid. Ik stuurde ’m daarna een berichtje via Facebook. Hij reageerde wat kortaf, dus so be it, dacht ik.

Een halfjaar later zag ik hem bij Asia. Dat was weer ongemakkelijk. Hij deed afstandelijk, omdat hij een relatie had en geschrokken was van onze eerste ontmoeting. Hij meed mij. Een tijd later kreeg ik een berichtje. Zijn relatie was uit. Ik had een date met iemand, maar ik wist: dit zou hem weleens kunnen zijn. Hij wilde naar de sauna... Pff, ik was zenuwachtig. Hij kwam met een mega bos bloemen, kuste me op mijn mond en meteen was alle afstand hélemaal weg. In de sauna deden we een soort ceremonie, gooiden kaneel en suiker in een vuur om oude dingen weg te gooien. We keken elkaar aan en we gingen ervoor! Het leek wel een sprookje. Hij zette me thuis af en flapte eruit ‘ik hou van jou!’ We hebben er daarna nog over gesproken: wat gebeurde hier eigenlijk?

Zijn leeftijd is geen issue. Maar hij had twee kinderen, dus je belandt in een gezin met al eigen normen, waarden en gewoontes, die niet per se die van mij zijn. Mark maakt er graag een feest van. Maar je wilt ook structuur, rust en de kids wat bijbrengen. Na anderhalf jaar vond ik ons wel een eenheid, maar ik wilde nog kinderen. Er was meer rust en we gingen ervoor. Onze kleine Ira is continu bij ons, die van tien en dertien komen binnenstormen en gaan weer. Ik moest die rol in het gezin volledig op me nemen, me niet achter mijn partner verschuilen en mijn mening geven, want wie ben ik in dit gezin als ik dat niet mag? En de kids zijn heel lief naar mij toe hoor, maar ze durven ook écht zichzelf te zijn. We zijn een goeie groep samen. Daar zul je altijd voor moeten blijven werken. De volgende stap is een huis waar we allemaal in passen.

Mam zei altijd dat ik verder moest kijken dan mijn eigen dorp. Ik heb mezelf altijd gedwongen uit mijn comfortzone te stappen. Mét heimwee ben ik gaan reizen. Ik wou vroeger altijd avonturier worden. Maar die zit in me. En het grootste avontuur blijkt dan huisje-boompje-beestje.”