,,Met mij gaat het prima, alleen mijn oren en mijn ogen laten het afweten.” Terwijl zij mij een koekje aanbiedt, stoot zij met de trommel haar kopje koffie om. ,,Kijk, dat bedoel ik, ik zie nauwelijks meer waar de dingen staan. Ik heb hier naast me wel een doek.”

Ik dep de koffie van de tafel en de vloer. ,,Het begint al bijzonder, het bezoek is nauwelijks begonnen, en meteen gaat een dominee naast me op de knieën. Wij beginnen opnieuw.” Aggies humor is voor altijd jong. Onder een nieuwe kop koffie begint zij het gesprek.

,,Het gaat goed met mij in dit verzorgingshuis. Ik loop tegen dingen aan, maar ik krijg ook dingen voor elkaar. Inmiddels krijgen we hier een keer per week een biologische maaltijd geserveerd.” Haar energie om aan een betere wereld te werken blijft ook voor altijd jong.

,,Het lastigst hier is dat al de lieve mensen die ons verzorgen alleen tijd hebben voor hun verzorgende taken. Maar gelegenheid om een goed gesprek met elkaar te voeren, is er nauwelijks. Terwijl wij daar misschien wel het meest behoefte aan hebben in de ouderdom.

Laatst was er een jongen die hier stage liep. Die had tijd om met ons te praten. Er woont hier een vriendin uit mijn geboortedorp, maar wij kunnen elkaar niet meer verstaan. Toen is hij tussen ons in gaan zitten en heeft onze woorden overgebracht naar elkaar. Zij was zo blij met zijn goede diensten, want zij spreekt vrijwel niemand meer.

Een goed gesprek, dat is wat ik nodig heb. Dingen waar ik over na kan denken. Enige tijd geleden werd ik 95, toen heb ik al mijn vrienden bij elkaar geroepen. Op mijn negentigste verjaardag had ik dat ook gedaan, en hen verteld over mijn leven.

Maar nu heb ik hen gevraagd of zij me, een voor een, wilden vertellen welke goede moed hen staande en gaande houdt in deze moeilijke tijden. Dat was zo mooi dat ik later mijn kinderen gevraagd heb hetzelfde te doen. Bijzonder, daar praat je nauwelijks over samen.

In coronatijd – alleen op mijn kamer, er waren geen goede gesprekken meer mogelijk – belde mijn uitgever mij op: ‘Aggie, wil je elke dag iets schrijven? Al zijn het maar enkele regels. En wil je dat dan naar mij mailen? Als ik tijd heb zal ik reageren.’ Dat heb ik gedaan, en het heeft me door die moeilijke tijd heen geholpen. Ik schrijf nog elke dag.”

Terwijl ik naar huis rijd, hoop ik dat het ons vergund zal zijn elkaar weer te ontmoeten. Aggie leert mij om te gaan met tijd en leeftijd.

Reageren? Mail naar wim.beekman@lc.nl.