‘Ik heb leuk werk in een kinderdagverblijf. Wat ik over tien jaar doe, zie ik dan wel. Jesse en ik hebben het nú heel fijn samen, maar gaan nog niet trouwen en kinderen krijgen, zoals vrienden van ons. Zijn ouders zijn afgelopen jaar uit elkaar gegaan. Of wij bij elkaar blijven, weet je niet. Minstens bij elkaar blijven tot de kinderen uitvliegen, stel ik me voor. Je moet elkaar wel blijven uitdagen en leuk blijven vinden, het gaat niet vanzelf. Ik heb drie eerdere relaties gehad en met Jesse ben ik zeker het gelukkigst, maar hij is ook het lastigst... Hij houdt zich niet altijd aan alle regels en neemt mij graag erin mee. Hij komt uit een mannenfamilie, ik heb zussen. Hij geeft mij zelfvertrouwen en extra pit. Ik geef hem rust en zorgzaamheid mee, en de durf om hulp te vragen.

Na mijn eerste liefde, van mijn 16e tot 18e, heb ik eerlijk gezegd wel wat uitgespookt. Ik ben eh… best een tijdje een slet geweest, met de verkeerde jongens. Ze vonden me blijkbaar aantrekkelijk en leuk en ik had die bevestiging nodig. Ik heb me niet in gevaarlijke situaties begeven, maar achteraf dacht ik weleens: moest dat nou, met drank op met die jongen mee? Tot mijn 21ste duurde dat, met tussendoor een korte relatie. Daarna heb ik nog dik twee jaar een relatie gehad. Met mijn moeder heb ik nooit over mijn sletterige periode gesproken, hoewel ze het waarschijnlijk wel weet. Seksuele voorlichting heb ik niet zo gehad. Wel over ongesteld zijn, maar niet over seks en wat het met je doet. Dat ga ik mijn kinderen straks wel vertellen.

Jesse kende ik al jaren uit mijn vriendengroep. Toen ik vertrok bij mijn ex, ging hij op zichzelf wonen. Ik zei flirterig: ‘Je nodigt me wel uit, hè?’ Na een paar leuke avonden kwam van het een het ander. Dat was heel spannend. Ik duwde hem wel over die drempel, zo van: ‘wil je me nou, of niet?’ Nu is hij een machomannetje soms en ben ik meer in de onderdanige rol, dat vind ik fijn. Maar hij viel ook wel juist op het verrassende, spannende in mij, dus dat moet wel een beetje blijven.

Er is Tinder, alles is beschikbaar. Maar als je elke dag moet proberen elkaar het állerleukst te blijven vinden, wordt het ingewikkeld. En als je samenwoont, leef je ook lángs elkaar heen. Soms moeten we de liefde even voelen. Gewoon wat met zijn tweeën doen en echt even praten over ons. Hij durft soms te zeggen dat-ie niet lekker in zijn vel zit. Ik heb geleerd niet te concluderen dat hij dan niet meer van me houdt. Als hij zich rot voelt, hoef ík me niet rot te voelen. Je kunt elkaar helpen, maar je bént elkaar niet. Na zo’n moment kruipt hij juist ’s avonds tegen me aan en zegt dan dat hij heel blij met me is. Hij is de liefste en fijnste jongen, maar niet Mr. Perfect. Jesse wil niet burgerlijk zijn, maar als het aan hem ligt, ga ik straks voor de kinderen zorgen en stoppen met werken. Haha! Ik vind het wel belangrijk met wie ik dat ga meemaken. Ik verheug me erop, die oerkrachten wil ik voelen. En zien hoe we zijn als ouders. Maar als ik soms hoor hoe mensen het perfecte gezinnetje lopen te spelen…

Nergens is het perfect. Perfectie is niet wat je moet willen.”