Kollum Jan Schokker: De krampfûgel

logo.ensafh

Stie ik ôfrûne simmer folslein yn zen oerenlang lokkich te wêzen foar myn skildersezel, dizze hjerst brocht my in aaklike spanning yn ’e lea. Unbestimde krampen spanden de spieren gear yn ’e omkriten fan wêr’t in grouwe spier warber oan it wrotten is om dit útwenne omskot noch wat langer rjocht oerein en foaral fleurich op ’e gong te hâlden.

De holle pinige my al krekt sa fûl. Wat siet my yn ’e lea? Wat stie my te wachtsjen? Hoe lang hie ik noch? It swiere fysike wurk hie ik ommers al in skoft lyn ôfsward. Neat gjin gesjou mear mei swier standboumateriaal, gjin drege sesjes mei it opbouwen en demontearjen fan presintaasjes op ûnskiklike tiden of ûnmooglike oarden. Oars net as kalmte en rêst foar dizze âldman. Lûkt it libben dan sa gau út fersloppe spieren? En begjinne dy spieren dan fan ’e weromstuit op oare plakken yn it lichem te klieren?

Lês fierder by It Nijs

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *