„Ik mocht met mijn strenge opvoeding geen vriendje. Mijn ouders, Indo’s, hebben veel meegemaakt en konden moeilijk liefde geven. Ik wilde ze nooit teleurstellen of pijn doen. Nooit. Ik was snel verliefd: als iemand mij leuk vond, vond ik hem ook al snel leuk. Misschien door de aandacht die ik thuis miste. Op mijn veertiende viel ik voor een stoere Indo. Ik hoorde later dat mijn moeder dat heeft tegengehouden. Toen ik verliefd was op een klasgenoot, een beetje fout type, moest ik het uitmaken.

Bij een volgende verliefdheid hebben we met de klas een brief aan mijn ouders geschreven, of ik alsjeblieft verkering mocht. Bijzonder, hè. En het mocht! Maar de familie mocht het niet weten en: géén seks. Die verkering duurde twee jaar en ja, wel seks. Op mijn negentiende viel ik voor een écht foute jongen. Hij dealde in drugs, had al eens een zelfmoordpoging gedaan. En ik had het redderssyndroom. Een volgende relatie heb ik met pijn in mijn hart verbroken, omdat ik wist dat hij me niet gelukkig zou maken.

Robert* was 25, ik 22 toen we verkering kregen. Ik maakte weleens wat ruzietjes, waarschijnlijk om te testen of hij wel echt van me hield. Hij bleef en hielp me ook muren af te breken. We trouwden in 2008, kregen twee kinderen. Roberts opvoedstijl deed me aan mijn ouders denken. Dat botste.

En de laatste tijd merkte ik nog eens hoe weinig echte interesse hij had in mij. Er waren ruzies. Opeens zei hij al een jaar twijfels te hebben. Therapie wilde hij niet. Hij liet die bom vallen, maar liet het aan mij om de knoop door te hakken na zeventien jaar. Het moeilijkste ooit. Maar ik hoefde niet meer te strijden. Mijn hart ging open! De kinderen hebben het er nog moeilijk mee. Maar pijn hoort bij het leven en wij vangen ze op. We wonen bij elkaar om de hoek en gaan goed met elkaar om.

Dan Vincent… Hij is, net als ik, psycholoog. Ik had eens een training van hem en voelde me zeer geïnspireerd. We hielden wat contact, werkgerelateerd. Toen ik in scheiding lag, bleek hij ook problemen te hebben thuis. Onze gesprekken via app waren heel leuk. Er was een moment dat ik besefte dat ik heel erg verliefd was. Ik voelde dat hij me echt zág, zoals ik echt ben. Dat… pff, het emotioneert me nu nog. Maar hij was nog getrouwd. Ik moest afstand van hem nemen.

Dat duurde vijf dagen. Toen hij weer appte, was ik verkocht. Wij hadden nog geen verder contact gehad behalve via onze telefoon, maar wel elkaar per app onze liefde bekend. Het moest zo zijn. Hij zette de scheiding in gang. Dat was cruciaal, dat hij er echt voor ging. In januari 2020 zagen we elkaar voor het eerst weer, na drie jaar. Onze eerste knuffel en kus…

Op een gegeven moment weet je wat goed voor je is en dat je je hart mag volgen. Ik wil eigenlijk een héél lieve man. Vincent is écht lief, en stoer tegelijk. En fantastisch met mijn kinderen. Dat hij zeventien jaar ouder is, was nog even een dingetje, maar dit zit gewoon goed. We zijn twee harten die elkaar gevonden hebben in de kosmos. Wat er verder gebeurt, zien we wel.”