Ynstjoerd Kerst Huisman: De Fryske identiteit is iuwenâld en is net provinsjaalsk

logo.ensafh

De âld Ljouwerter is sa stadichoan hielendal troch de stront hinne sakke. Wat in oare krant is it wurden, dit blêd, dat noch altiten mient de pretinsjeuze titel “Hoofdblad van Friesland” fiere te meien. It earste it bêste suffertsje docht it sa stadichoan better. It stik hat al yn it Dagblad van het Noorden stien, no hat it Âld Wiif (sa neamden de readen yn Fryslân ea de LC) it ek: it ferhaal fan de my oant dizze wike ta folslein ûnbekende skriuwer Gerard Stout út Peize.

Dat leit in Drinte, en dêr skine se in soarte fan provinsjale dialektstridersferiening te hawwen. Net dat soks makket, mar de leden dêrfan lykje grutsk te wêzen op harren ideolekt, dat se in “taol” neame. Se witte ek wol, dat it gjin echte taal is. Dêrom hawwe se in soarte fan koepel-identiteit konstruearre, dy’t “Nedersaksisch” hjit. Dêrûnder wurdt alles, wat in bytsje “krumme” – sa neamden wy yn myn jonge jierren op de Tynje de taal fan de wurkers yn de turf, dy’t út dy kriten wei nei Fryslân kommen wiene – praat, ûnder beflapt. Dat sil helpe, in net-besteande en net-libbensfetbere identiteit.

Dat ferhaal fan dy Stout is in typysk Drintsk ferhaal. It is loflik, dat hy wat goed bedoelde oanwizings jout, want de streektaol fan Drinte – lykas dy fan de Stellingwerven, mar dan de tael – fyn ik bêst wol moai om te hearren. En se hawwe myn sympaty as se dy behâlde wolle. Mar it is in smychtestreek fan de skriuwer út Peize, om yn syn litany ek it Frysk mar efkes in traap te jaan.

Lês fierder by It Nijs

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *