De toan fan Anne-Meta Kobes: "Voorgegaan"
30 desimber 2022, 08:20 • 3 minuten lêstiid
"Tussen de kerstklanken en het vuurwerkgeknal door, blies een fluit over de daken: de reddingsboot ging uit. Die ochtend nog was ik bijna van mijn fiets gespoeld op het korte stukje naar het woonzorgcentrum. Maar nu was de lucht strakblauw en liet de zakkende zon het wegdek glimmen.
We trokken naar het strand. Daar stond een stevige bries. Terwijl ik de rits van mijn jas omhoog trok, dacht ik aan die keer dat ik de demonstratie had meegemaakt met blote tenen in het zand. Met alleen een beetje zomerkleren om het lijf. Deze week had de zee zich weer van zijn winterse kant laten zien door een stuk van ons strand op te eten. Het was er nu afgezet en we meden de waterlijn.
De toan fan Anne-Meta Kobes
Behalve hier. Want hier had een redder met een pijlstok de zandbodem onderzocht. De paarden doken onbevreesd de zee in. Terwijl de boot met succes werd gelanceerd, bracht de zomerherinnering mij bij het afgelopen jaar. Die was begonnen in een lockdown. We beleefden op de valreep nog een kersttocht door het dorp en daarna werd het stil op straat. En nóg stiller toen het eiland een groot verlies te dragen kreeg. We waren dit nieuwe jaar ingestameld.
In januari organiseerde mijn oom een digitale bingo, om rond oma's verjaardag elkaar als familie toch even te zien. Met diezelfde creativiteit bedachten we een high tea met voetbaltoernooi voor de jongeren van het dorp, in de frisse lucht van het bos. En toen gingen de scholen weer open en kwam er steeds iets meer ruimte.
In februari ontwortelde storm Eunice enkele bomen, in maart stopte de volksdansgroep na 60 jaar, in april deed de lintjesregen ook ons eiland aan. De zomer bracht langverwachte en bruisende festivals. Er werd het eiland rond gewandeld en men speelde traditioneel stoelendans te paard. In het slot van de zomer kwam het nieuws dat de vaargeul beter verplaatst kon worden, in de herfst bleek dat - ondanks intensief baggeren - de schepen elkaar bij lage waterstand niet meer kunnen passeren. Op straat kwam het gesprek steeds vaker op de bereikbaarheid van Ameland, en over wat we daarvan hopen en wensen.
En zo rolden we door het jaar door. Tot we nu opnieuw bij een drempel zijn aangekomen. Nog twee dagen 2022. En dan: een heel nieuw jaar voor de boeg. Ik keek naar het stralend wit van de reddingsboot die bonkte op de golven. De paarden stonden rustig op het strand, te wachten op een volgend fluitsignaal. De boot keerde al, en keerde terug. En ik hoopte dat dat in het nieuwe jaar niet zou veranderen. Omdat met dit spel de verhalen van vroeger herleven. En wij niet vergeten wat ons is voorgegaan."
