Emotioneel afscheid van vermoorde bakkersvrouw Ilse Michiels (54): “Nooit meer een knuffel, nooit meer ‘ik zie je graag’”

Ilse Michiels (54) was een graag geziene vrouw. Altijd in voor een grapje, altijd met een glimlach. Dat was ook duidelijk te zien op de tientallen foto’s die getoond werden tussen de verschillende afscheidswoorden die werden voorgelezen. Op elke foto een lach. En dikwijls ook bloemen, want bloemen daar had ze een grote liefde voor. Haar beste vriendin noemde haar dan ook niet toevallig ‘Bloemmeke’.

Zoon Michiel liet zijn afscheidswoorden helemaal op het einde voorlezen. “Mama heeft geen gemakkelijk leven gehad. Ze droeg haar pijn stilzwijgend. In plaats van te praten over wat haar dwars zat, koos ze ervoor het leven van anderen te verluchten. Niet door grootse daden, maar door kleine dingen. Een glimlach, een luisterend oor of een koffiekoek. Ze bracht warmte in het leven van iedereen die ze tegenkwam. Het feit dat jullie hier zo talrijk aanwezig zijn, is daarvan voor mij het bewijs. Het is een eerbetoon aan het leven van mijn mama. Ik zou willen oproepen om af en toe te handelen zoals mama deed. Maak eens tijd om naar iemand te luisteren, ga wandelen met vrienden, knuffel een kind. Wees lief voor elkaar. En laat me besluiten met een kleine goede raad: neem je telefoon op als je mama belt.”

_{(Lees verder onder de foto)}

“De 23ste december is sowieso de donkerste dag van het jaar. Daarna wordt het alleen maar lichter. Maar voor jullie als familie is dat nu zo moeilijk en lijkt het niet lichter te worden.” Het waren woorden van de vrouw die de uitvaartdienst leidde en die perfect omschreven hoe de familie van Ilse zich voelt.

Toen zoon Lieven helemaal in het begin van de dienst het woord nam, sneden zijn woorden door merg en been. “Ik zal nooit vergeten hoe ik wakker werd door gebonk op de deur. Twee agenten. Ze vroegen of ze binnen mochten komen. Die vijf woorden die volgden zal ik nooit vergeten: Lieven, je mama is dood. Ik geloofde het niet. Nooit meer je lieve berichtjes of telefoontjes. Of ik iets van de bakkerij wilde. Dat ze iets lekkers bij had. Of berichten dat ik mijn kamer moest opruimen. Mijn kleren in de kast moest leggen. Wie had gedacht dat ik dat nog het hardst zou missen? Nooit meer een knuffel, nooit meer een kus, nooit meer ‘ik zie je graag’.

Een vriendin, een nicht, de neefjes, haar broers en ouders. Allemaal wilden ze nog een laatste keer hun gevoelens uiten. “Onze dochter is zo plots uit het leven gerukt. Zij die zo van het leven hield en die liefde ook spontaan met iedereen deelde. Sinds kort brandde er weer een vlammetje dat haar zo vreugdevol maakte. Maar dat vlammetjes werd op een erg brutale manier gedoofd. Maar haar warmte en liefde zal verder leven in ons en uw hart.”

Maar ook de woorden van nonkel Jef en tante Rit klonken hard en mooi tegelijkertijd. “De bakkerij die zo’n warme plek is en waar jouw lach en vriendelijkheid bekend staat in heel Wechel, was nu een trieste plaats van delict. Onze familie is in diepe rouw en torst een immens verdriet. Een knappe vrouw van 54 jaar is bruut en meedogenloos uit ons leven gerukt en laat een plaats achter die nooit meer kan opgevuld worden. Kerstmis en Nieuwjaar zullen nooit meer hetzelfde zijn voor onze familie.”

LEES OOK:

Drie nieuwe speurneuzen voor Politie Regio Turnhout: hier zijn Ego, Ivar en Odin!

STRAFPLEITERS. Bart Vosters (52) verdedigde Freddy Horion en andere beruchte moordenaars: “Mijn cliënten hóéven me niet de waarheid te vertellen, maar het helpt wel” (+)

“Een jaar na de explosie heb ik nog altijd pijn”: Myriam (67) werd zwaargewond van onder het puin gehaald na de gasontploffing in Turnhout (+)