In Memoriam | Bennie van der Mei (53), geboren in Haulerwijk. Een horecaman die Assen voorgoed veranderde

Bennie van de Mei opende in 2011 café Cheers in de Kerkstraat in Assen.

Bennie van de Mei opende in 2011 café Cheers in de Kerkstraat in Assen. Foto archief: Harry Tielman

Eigenwijs en een keiharde werker die de nacht in Assen voorgoed veranderde. Zondag overleed horecaman Bennie van der Mei, geboren in Haulerwijk, op 53-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.

Lees meer over
Ooststellingwerf

Een broekie van 21 was Van der Mei toen hij in 1991 het café Cheers kocht in de Rolderstraat in Assen. Een pijpenlaatje was het, met vaste klandizie die welhaast zat vastgekleefd aan de toog. Aardige mannen, daar niet van, maar geen jongens die de tent eens flink op de kop zetten.

Daar kwam verandering in toen wat jonge gasten binnen kwamen vallen. Kolder in de kop, ze wilden harde muziek. Hardrock. Metal. Van der Mei was de beroerdste niet. Als jullie dat willen. Met scheurende gitaren blies hij de vaste Cheers-gasten de tent uit. Rockcafé Heathcliff’s was geboren.

Glansrijke carrière

De Rock & Roll’derstraat was in die jaren the place to be , met Heathcliff’s als grote ster aan het firmament. Headbangen, feesten, zweet dat van de ramen droop. Met kroegen met namen die deden verlangen naar bier, gitaren en een smeulende peuk: The Bulls Eye, Symfonie, Heathcliff’s. Volgens insiders in het Assense horecawereldje tilde Van der Mei eigenhandig het nachtleven naar een hoger plan.

Het feestgedruis in de Rolderstraat bleek voor Van der Mei de opmaat voor een glansrijke carrière in de horeca. Hij zette cafés op, blies nieuw leven in uitgebluste zaken, bracht samen met Jan Boer de pannenkoekenboot naar Assen en was een periode voorzitter van de lokale afdeling van Koninklijke Horeca Nederland (KHN). Tussen alle bedrijven door zat hij nog vier jaar in de gemeenteraad namens Stadspartij Plop. Hij was gezegend met een omvangrijk netwerk.

Familie een groot goed

Het is niet verwonderlijk dat hij in de kroeg zijn vrouw Kitty (51) leerde kennen. Dat was in 1996 in Heathcliff’s. Met haar kreeg hij twee dochters: Natasha en Caya. Een zorgzame man was hij. Na de geboorte van hun oudste dochter Natasha in 2001 bleef hij eerst een jaar thuis om samen met Kitty, in die tijd vormgever bij de Drentse Courant en het Groninger Dagblad , zorg te dragen voor de kleine. Drie jaar later zag ook Caya het levenslicht.

Familie was voor hem een groot goed. Altijd hield hij een nauwe band met zijn ouders en twee zussen. En wat te denken van hond Belle? Hij was gek op ‘zijn meisje’.

Thuis moest alles pico bello zijn. Zelden kwam het voor dat de tuin niet keurig aangeharkt was. Enkele weken voor zijn overlijden zorgde hij er nog voor dat er een nieuwe vloer werd gelegd en dat de soundbar netjes werd opgehangen onder de televisie. Hij wilde de boel netjes achterlaten. Zoals hij dat eigenlijk gewend was met zijn werk.

Harde werker

Van der Mei, geboren en getogen in Haulerwijk, wist van aanpakken. Wie succes wil in de horeca, moet meters maken. Hij had oog voor detail en stelde de gast centraal. Een echte gastheer, die zelfs dames op gevorderde leeftijd moeiteloos om zijn vinger wond. Zijn oog ontging niets. Hadden de gasten hun diner achter de kiezen? Tafel uithalen. Glazen leeg? Bijvullen.

Een geboren leider ook. Zijn personeel liep zich het vuur uit de sloffen voor hem. Na de eeuwwisseling trad Van der Mei in dienst bij hotel De Jonge. Daar zwaaide directeur Ronald Obbes de scepter, nog zo’n bekende horecaman in Assen. Obbes kende de statuur van Van der Mei en maakte ‘m bedrijfsleider van de ‘natte’ horeca: rockcafé Docx, theater Diana (later Club Diana), café Beefeater en cafetaria Het Gerecht. Op den duur had Van der Mei tientallen medewerkers onder zich.

Broertje dood aan gezag

Twee kapiteins op één schip. Vaak ging dat goed, soms niet. Van der Mei, die een broertje dood had aan gezag, duldde geen tegenspraak van hogerhand en trok geheel zijn eigen plan.

Dat botste wel eens. Vrij letterlijk. Stonden Obbes en Van der Mei met de koppen tegen elkaar. De krachttermen vlogen je om de oren. Maar aan het eind van de avond, als de laatste tevreden gast het pand had verlaten, volgde altijd een dikke knuffel.

Mokerslag eind 2018

Eind 2018 volgde een mokerslag. Darmkanker. Een zwaar behandeltraject volgde, met de onvoorwaardelijke steun van Kitty, Natasha, Caya en de dierbaren om hem heen. Met altijd de hoop in de harten dat het goed zou komen. Het kwam niet goed. In augustus van dit jaar bleek na weer een operatie dat hij terminaal was. Palliatieve zorg werd opgestart. Hoe lang hem was gegeven? Niemand die het wist.

Toch wilde Van der Mei in de jaren die hij nog kreeg maar niet weten van ophouden met werken. Hij ging in het voorjaar van 2019 aan de slag als restaurantmanager bij hotel-restaurant ‘t Wapen van Drenthe in Roden. Ook in dit familiebedrijf drukte hij op kenmerkende wijze zijn stempel, zoals hij dat bij zoveel etablissementen al had gedaan.

In Roden kreeg Van der Mei een vast dienstverband aangeboden als algemeen manager, ondanks zijn slopende ziekte. Veelzeggend voor de waardering die hij overal oogstte.

De Drentse horeca is een icoon verloren.