Na 900 weken op rij (!) in top 10 van de wereld wil Rafael Nadal nog niet (te veel) aan einde denken: “Als het moet gebeuren zou ik het graag óp de baan doen”

KIJK. Met deze bal langs de lijn won Nadal ook in 2022 Roland Garros

Op 25 april 2005 maakte een 18-jarige Rafa Nadal zijn debuut in de top tien van de ATP-ranking. Zeventien jaar later staat de Mallorcaan er nog altijd. Recordje. Ondanks een resem blessures die opgelijst de vergelijking met zijn palmares kan doorstaan. Ook dit jaar werd de gravelkoning weer niet gespaard. “In Indian Wells kreeg ik tijdens de halve finale tegen Carlos Alcaraz last aan de ribben”, zei Nadal bij Marca. “In de kleedkamer na de match kon ik amper nog ademhalen. Ik dacht dat het om een spierspasme ging. En daarom speelde ik ook de finale (die hij in twee sets verloor van Taylor Fritz, red). Had ik toen geweten dat ik een gebroken rib had, was ik natuurlijk niet de baan opgekomen. Van dan af aan werd het een moeilijk jaar.”

Op Roland Garros triomfeerde hij wel nog voor de veertiende keer. En dat op één been. Zijn chronische aandoening, het syndroom van Müller-Weiss (een vervorming van het bot in zijn voet) speelde weer op. “Hadden de dokters daar niet de oplossing gevonden om de zenuw in mijn voet te verdoven, om zo de pijn weg te nemen, dan had ik nooit kunnen zegevieren”, wist Nadal die na de Australian Open in Parijs zijn 22ste grandslamzege boekte. Ook daar voert hij de lijst aan.

Het was wel het begin van het einde. Op Wimbledon moest hij, omwille van een scheurtje in de buikspieren, een halve finale tegen Nick Kyrgios aan zich laten voorbijgaan. “En in de week voor de US Open liep ik opnieuw een scheurtje op in de buikspieren”, grinnikte Nadal. “Maar daar heb ik niets van verteld, want ik was het beu om over mijn blessures te praten.” Zijn revalidatie na zijn achtste finale in New York viel samen met de geboorte van zijn zoon. “Daardoor werd het wel moeilijk om het laatste deel van het seizoen goed voorbereid aan te vatten.”

Met amper acht nederlagen op 47 wedstrijden en vier toernooizeges (Melbourne, Australian Open, Acapulco en Roland Garros) waaronder dus grandslamtitels nummer 21 en 22 kan Nadal desalniettemin terugkijken op een sterk jaar. “Het eindbilan is zonder meer fantastisch en emotioneel, de pijn van de blessures en de moeilijke momenten wordt verzacht door mijn grandslamtitels. Maar ik heb toch wel veel afgezien, die realiteit valt niet te ontkennen.”

Een andere realiteit is dat Nadal er niet jonger op wordt. In september was hij getuige van het afscheid van zijn ‘compadre’ Roger Federer. “Dat was een emotionele en trieste dag voor mij”, herinnerde hij zich zijn visite aan de Rod Laver Cup in Londen. “Het was een moeilijk moment en ik zeg dat niet alleen als rivaal of als vriend maar ook als tennisliefhebber. Dat gevoel overheerste ook bij het afscheid van Pau (Gasol, basketter) of Zidane en dat gaat ook gebeuren met Messi en Cristiano (Ronaldo). Het zijn mensen met wie je bent opgegroeid, die je op tv hebt zien spelen, het is bijna als familie.”

KIJK. Ook Nadal houdt het niet droog bij het afscheid van Federer

Wat meteen de vraag opwerpt hoelang Nadal het zelf nog gaat uitzingen. “Ik heb nog niet nagedacht over mijn pensioen, omdat de zaken nu eenmaal snel kunnen veranderen. Ik weet dat het moment dichterbij is dan vorig jaar, zonder twijfel. Dat is pure logica. Als het moet gebeuren zou ik het wel graag óp de baan doen.” Parijs 2024 als einddoel? “Ik weet het niet”, zuchtte Nadal. “Er stelt zich immers nog een ander probleem: als je over je pensioen begint na te denken dan kom je in een bepaalde dynamiek terecht. En daar ben ik nog niet klaar voor.”

Over drie dagen dan maar als 36-jarige titelverdediger voor de achttiende keer naar Australië vertrekken. En aan zijn 901ste week in de top tien beginnen. Onverwoestbaar.