GELDFLATER. Romy (51) kocht voor 420 euro witte wijn die niemand lekker vond: “De 12 dure flessen heb ik uiteindelijk bij het grofvuil gezet”
Iedereen maakt wel eens een fout waar kleine of soms grote financiële gevolgen aan kleven. In deze reeks vertellen mensen over hun geldflater. Deze week vertelt Romy Bauer (51), hoe ze 420 euro uitgaf aan witte wijn die veel te zoet bleek te zijn.
Chantal Van WeesBron:AD
Waarom geef je zoveel geld aan wijn uit?
“Het was acht jaar geleden, tijdens onze eerste maand in Nederland. Wij komen oorspronkelijk uit Duitsland. Mijn man David had een aanstelling in een groot ziekenhuis gekregen. Omdat hij graag vanaf het begin een goede band met zijn team wilde creëren, nodigde hij al zijn collega’s uit voor een borrel bij ons thuis. En ik moest voor de catering zorgen. Vandaar die wijn.”
Voor hoeveel mensen moest je inslaan?
“Twaalf man. Ik was allang blij dat ik eindelijk alle verhuisdozen had uitgepakt. Dus toen mijn man met het bericht thuiskwam dat hij twaalf man bij ons had uitgenodigd, was ik al meteen doodnerveus.”
Waarom?
“Ik voelde me een buitenlander! Wat was er gebruikelijk om in Nederland te serveren bij een borrel? En waar kocht ik het? Ik kende niet alleen niemand van zijn collega’s, ik kende nog helemaal niemand in Nederland. Ik kon niemand vragen wat ik waar het beste kon halen.”
Wat deed je?
“De Albert Heijn was de enige winkel die ik kende en ik was best onder de indruk van hun hapjesassortiment. Daarom besloot ik het mezelf makkelijk te maken en sloeg ik er gewoon alles in wat ik kon bedenken: bakjes met olijven, kaasjes, worsten, chips, crackers en rauwkost. Ik zocht een drankenhandel waar ik de wijn kocht.”
Wat voor wijn koop je voor 420 euro?
“David wist dat de meeste van zijn collega’s dol zijn op droge witte wijn. Dus kocht ik vier flessen Italiaanse rode wijn en twaalf flessen Franse witte wijn van 35 euro per stuk. Ik liet me adviseren door een medewerker van de drankenhal. Ik drink zelf niet, dus ik heb er totaal geen verstand van.”
Ik reed als een coureur door de stad, kocht twaalf flessen van de duurste droge witte wijn en spurtte weer naar huis.
Romy Bauer
En?
“Ik was zo nerveus die avond. Alles gepoetst, hapjes op het aanrecht, de hele ijskast vol wijn. David had een dagdienst en zou pas thuiskomen vlak voordat de gasten kwamen. Toen hij er eenmaal was, merkte ik dat hij ook nerveus was. Hij kwam de keuken in, keek met een scheef oog naar de hapjes van Albert Heijn, deed de ijskast open, bekeek al die flessen en begon in paniek te schreeuwen: Romy! Dit is Muscat! Kijk dan op het label! Je hebt dessertwijn gekocht en die is zoet en niet droog!”
Wat deed je?
“Zweten. De drankenhandel was inmiddels al dicht. Ik stelde voor om nog naar de Albert Heijn te rijden. David sprong onder de douche zodat hij de gasten kon ontvangen en ik reed als een coureur door de stad, kocht twaalf flessen van de duurste droge witte wijn en racete weer naar huis. Uiteindelijk werd het best een succesvolle avond.”
Bracht je die flessen weer terug?
Toen ik de flessen bij het grofvuil had gezet, waren ze binnen het uur weg.
Romy Bauer
“Nee. En niemand lustte die bij ons. Ik heb ze, nadat ze een jaar op het balkon stonden, bij het grofvuil gezet. Ze waren binnen een uur weg.”
Waarom ben je niet verhaal gaan halen bij die slijter? Waarom verkocht die jou twaalf flessen zoete witte wijn voor een borrel?
“Mijn Nederlands was destijds nog niet toereikend en die medewerker, die geen Duits en slecht Engels sprak, heeft me gewoon verkeerd begrepen toen ik ze kocht. Natuurlijk vond ik het zonde van die 420 euro, maar dat was wel het moment waarop ik me voornam dat ik er alles aan zou doen om de Nederlandse taal te beheersen. Dit zou me geen tweede keer gebeuren. Een dure les, maar dat is gelukt.”
