Vraag 9 van de Bloganuary uitdaging is:

Welk cadeau is je het meeste bijgebleven?

We hebben thuis een “Table Topics” soort van spel waar dit soort vragen op kaartjes staan met de bedoeling om anderen wat beter te leren kennen. De mooiste autorit die je ooit hebt gemaakt, je meest favoriete artiest of tv serie uit je jeugd, dat soort vragen.Als je bezoek uitnodigt op Oudejaarsavond ofzo en de gesprekken vallen wat stil, dan staat het garant voor leuke anecdotes en interessante ontboezemingen. Deze vraag doet me daar erg aan denken.

Lastig ook, om antwoord te geven in de vorm van het beste of leukste als het gaat om wat anderen aan je geven, want dan lijkt het wel een soort van competitie voor het beste cadeau of zo en dan zou je denken dat het duurste cadeau dan ook wel echt het beste zou moeten zijn. En toch is dat niet perse zo. Als iemand de moeite heeft gedaan om in een winkel iets voor je uit te zoeken wat perfect bij je past dan kan het soms gewoon een paar sokken zijn, maar die doe je dan met hartzeer weg als er gaten in zitten. Dat soort cadeautjes blijven me altijd wel bij en koester ik ook.
Maar welke daarvan staat me dan het meeste bij? Ik kan er niet direct een noemen die met kop en schouders er bovenuit steekt. Ze zijn me allemaal dierbaar. Van een tuinkabouter van een buurvrouw tot het eerste kerstcadeau wat Kate ooit voor mij kocht. Ik onthoud het echt allemaal.

Ik heb ook wel eens dingen gekregen waarvan de gever zei dat ze het nog over hadden, jawel. Geen idee waarom dat erbij gezegd moest worden, want het ging om een kerstpakket bijvoorbeeld op een stage waar ik niet voor werd betaald. Dat cadeau bleef me bij om minder goede redenen. Zelfs als je iets geeft aan iemand omdat het nog over was, zeg het er alsjeblieft niet bij, maar zeg iets aardigs tegen die persoon. Kleine moeite en het cadeautje wordt gelijk 10x meer waard.

Soms kan een cadeau ook levensveranderend zijn, soms belachelijk veel waarde hebben of van een persoon van wie je het niet verwacht omdat je ze nauwelijks kent. Soms ook van iemand aan wie je niet iets soortgelijks terug kan geven. Als dat allemaal waar is voor een cadeau dan mag het misschien het predicaat krijgen van “het meeste bijgebleven”. In dat geval weet ik wel een antwoord: de twee paarden die we kregen van onze buren in 2000.
Niet alleen was het hebben van een eigen paard al een levenslange droom, het veranderde ons leven op het boerderijtje wat we een jaar ervoor hadden gekocht. Plotseling was het een echte hobbyboerderij geworden. Hierdoor groeiden onze kinderen op met twee lieve reuzen die super voorzichtig gras uit kleine handjes aanpakten, alleen met hun lippen. Hierdoor konden Paul en ik elke week even vanaf een paardenrug genieten van de bossen rondom ons huis terwijl een babysitter even de zorg voor de kinderen op zich nam. De buren verhuisden kort erna naar het westen van het land en we konden ze onmogelijk iets van soortgelijke waarde teruggegeven, maar daar zaten ze niet mee. Die gulheid was voor mij ongelofelijk van mensen waarvan je het niet verwacht. We kenden ze nog maar net.
Of paarden ook meetellen als cadeau weet ik niet zo goed, een pakpapier zat er niet omheen, er was niks in een winkel uitgekozen en de buren zochten gewoon een goed huis voor hun dieren. Er werd van te voren over gesproken en we moesten er ook wel enige tijd over nadenken, want zulke dieren kosten natuurlijk ook geld. Maar toch was het wel een van de eerste dingen die in mij opkwamen omdat het voor ons als jonge immigranten wees op de gulheid van sommige Canadezen. Hawk en Misty hebben bovendien 20 jaar lang dagelijks deel uit gemaakt van ons leven met opgroeiende kinderen. Niet geheel onbelangrijk in het verhaal is dat ik al sinds mijn 10e droomde over het hebben van een eigen paard. Ooit. In de zomer van 2000 kwam die droom in een klap uit. In tweevoud zelfs.