Een uur of acht in de ochtendstond. Vers gedoucht stond ik een paar sinaasappels uit te persen toen de ideale rust wreed verstoord werd door een oorverdovende decibellen-attaque. Oorzaak: helikopters, niet eentje maar wel vier. Ze vlogen zo laag over dat ik neerstorterij vreesde. Ik haastte me de tuin in, god of allah zij dank konden ze doorvliegen, ze scheerden wel over het geboomte, maar dat gaf geen krimp.

Ik was nog aan de laatste sinaasappel bezig toen ze alweer terug waren. Dezelfde pokkenherrie, weer zo laag overkomend dat je ze door een beetje getrainde pijl & boog virtuoos had kunnen laten downen.

Rock&roll vertoon van heli’s

Amper twee minuten later hetzelfde verhaal dat me begon te irriteren en ongerust maakte. Zou er iets ergs aan de hand zijn? Je weet het maar nooit met die oorlog om de hoek en dat Iran van die drones en de executies was weer laaiend op Frankrijk om een nieuwe reeks spotprenten in Charlie Hebdo.

Ik zette de tv aan en klikte nieuwssites op internet aan. Niets over dreigende toestanden bij mij in de buurt.

Het rock&roll vertoon van de heli’s hield de hele ochtend aan. Om de paar minuten deden ze weer een brulsessie boven mijn huis. Vanuit de tuin kon ik de piloten in vol ornaat zien zitten. Ik begon maar te zwaaien, na rondje of 10, 12 werd er teruggezwaaid.

Bach overstemd door hefschroefpunk

Maar gezelliger werd het er niet op. In de ochtenduren staat bij mij altijd klassieke muziek op en ik vind dat de cello-suites van Bach nooit overstemd mogen worden door hefschroef-punk. Trouwens ook niet door rappers en ander anti-muzikaal gedrochtelijk gekerm.

Tegen elven belde ik de marine met de vraag wat er aan de hand was. ‘Een oefening’, klonk het doodgemoedereerd. Het zou tot één uur duren.

Daar had de makelaar niets over verteld

Ik woon min of meer in de buurt van een van de grootste militaire oefenterreinen van heel Europa. Daarover had de makelaar destijds niets verteld. En ik ben wel gewend aan een paar legerheli’s per dag die het normaal gesproken een stuk hogerop zoeken als ze mijn huis voorbij vliegen.

Toen ik hier een tijdje woonde, begon het me op te vallen dat er ’s zomers bijna elke avond zo rond zeven uur een heli langs kwam en tegen eenen weer eentje, maar die vloog dan de andere kant op.

Een generaal pardon

Ik informeerde in de dorpsvraagbaak aan de vaste klanten aan de toog of zij misschien wisten hoe dat zat. Zelden zo meewarig aangekeken. Snapte ik het echt niet? Dat er natuurlijk elke avond een generaal of zo’n iemand van het oefenterrein naar Saint-Tropez gevlogen werd om er een keertje behoorlijk te eten. Een bonenschotel in de mess gaat na een dag of wat vervelen en misschien wist ik dat Saint-Trop meer geneugten te bieden heeft dan de gastronomische. En je dan even na middernacht weer voldaan en zorgeloos laten terugvliegen. Nooit gelazer met de blaaskapel van de gendarmerie.

Iedereen aan de bar vond het heel gewoon en volkomen begrijpelijk. Ik dacht in een flits aan een generaal pardon, maar dat sloeg nergens op.

Grijnzend met een vette knipoog

En of ik het soms anders geregeld zou hebben? ‘Nou …’, aarzelde ik. Nu ik enige tijd in Frankrijk heb stukgeslagen, zou ik grijnzend en met een vette knipoog ‘Groot gelijk, die lui’, hebben gezegd.

In Frankrijk leer je bij. En af. Ik weet niet wat me daaraan het best bevalt.