Het verschil tussen een dronken en een nuchtere Weyts blijkt niet zonneklaar

Afgelopen weekend schreef ik hoe men in Groot-Brittannië achtenvijftig jaar na zijn dood nog altijd om Winston Churchill loopt te pruilen. Ik had het achteloos als een schaduw voor een vallend rotsblok van verontwaardiging uit geworpen, me niet bewust van de profetische waarde van mijn vraag bij wie wíj, wat politiek betreft, verzaligd moeten wegdromen.

We hebben hem namelijk, onze eigen Churchill. Nog verbluffender: hij blijkt Ben Weyts te heten.

De weekendkrant was me nog niet op de ontbijttafel komen vallen of de hoeder van ons onderwijs had mijn vraag al beantwoord. En nog voor ik uit de versplinterde restanten van mijn eerste klomp was gestapt, brak me daar de volgende: hij had dat een maand geleden al gedaan.

Op 14 december had Weyts immers, Winston achterna, in ogenschijnlijk beschonken toestand zijn opwachting gemaakt in het parlement. Toogpraat, zo declameert de professor, ook wanneer in de verste verte geen schuimkraag is te bespeuren behept met een glazige blik. “Een smerige beschuldiging van de oppositie”, en dat je je toch moet afvragen “waarom ze hier pas een maand later mee afkomen”.

De beelden lijken hem ongelijk te geven. Wat je ziet is een oom die, nadat hij tussen kroket en kerststronk in zelf in de keuken heeft moeten vaststellen dat er écht enkel nog koffie is, even geen zin meer heeft in jouw gelul. Hij houdt zich in, hij ziet je graag, maar één verkeerd woord en het servies vliegt door de kamer.

Een dronken N-VA’er? Ho man!

De zaak ruikt inderdaad, naast naar een kratje Klauwaard, het bitterste aller bieren, naar opportunisme. De smerige beschuldigingen stonden tenslotte al in de notulen van het Bureau van het Vlaams Parlement van 19 december. Maar waarom zou de oppositie een maand later nog van een leeg vat staan te tappen, als zelfs Weyts’ eigen fractieleider Wilfried Vandaele drie weken eerder al in zijn lollig eindejaarstoespraakje de laatste druppels van de tapkraan had gelurkt? Waarschijnlijker is dat het nu pas naar buiten is gekomen omdat voordien niemand bij Het Nieuwsblad levensmoe genoeg was om de notulen te willen lezen.

Het ergste is nog niet eens dat de professor mogelijk zat in het pluche hing, wat geen van ons ooit op zijn werk zou moeten proberen, laat staan met de verantwoordelijkheden die híj heeft, maar dat het verschil tussen een dronken en een nuchtere Weyts blijkbaar niet zonneklaar is. Ik hóóp bijna dat hij boven zijn theewater was, want als dit het discours van een nuchter iemand was, het naar best vermogen presteren van een minister in functie, dan staat dit land er beroerd voor.

Maar Churchill dronk dus ook weleens wat, ja. Met dit verschil: Churchill heeft mee het Derde Rijk gesloopt. Het enige wat Ben Weyts tot puin herleidt, is ons onderwijs.