Het Noord Nederlands Orkest beloofde Weense zwier op dansmuziek van de familie Strauss, maar die was op het Nieuwjaarsconcert negens te bekennen. Wel een Polka van Weinberger en een Polonaise uit een opera van Tsjaikovski – er stond namelijk ook vrij serieuze, maar bekende operamuziek op het programma. De operette kwam aan het einde: Heuberger, Lincke en eindelijk Strauss. De puntgave hoge c waarmee sopraan Jeannette van Schaik de Czardas uit Die Fledermaus afsloot en het concert beëindigde is eigenlijk ook een vorm van hogere cultuur.

Dat de avond lichtvoetig bleef was te danken aan de korte toelichtingen die dirigent Ed Spanjaard zo nu en dan gaf. Hij verwees naar Kuifje en Bianca Castafiore bij de Juwelenaria uit Faust van Gounod en merkte op dat Berliner Luft van Lincke al lang geleden door Louis Davids omgebouwd is tot een ‘reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn’. Dat stuk werd het meeklapmoment, in plaats van de gebruikelijke Radetzkymars . Spanjaard liet het orkest vaak weldadig zacht en altijd doorzichtig spelen. Bij Marietta’s Lied van Korngold klonk het zo mooi dat de zeer ingetogen zang er bijna door vergeten werd.

Jeannette van Schaik deelde de hoofdrol met het NNO. Ze heeft een mooi timbre: zacht in Marietta’s Lied , breder in een aria uit Aida en de Juwelenaria was trouwens ook technisch goed. Toen zij na de pauze in een glitterjurk verscheen begon haar stem zowaar mee te glitteren: er kwam iets meer volume en meer draagkracht in de laagte in een aria van Tsjaikovski. Zij gaf als prima donna de eerste toegift: Deine Lippen van Lehár. Daarna kwam de tweede Strauss: het orkest zette de Radetzkymars in (toch!); het publiek ging van applaus naar meeklappen en kon daarna tevreden huiswaarts.