Na tien minuten was het doodvonnis voor Cambuur al getekend. Bilal Ould-Chikh gaf de eerste tik en met de tweede goal, van nota bene Cambuurheld Robert Mühren, lagen de Leeuwarders knock-out op het veld. Verslagen, stil. Niemand die iets zei, geen gescheld, geen geschreeuw. Het geloof dat wellicht was ontstaan door een nieuwe trainer en mogelijk het bijgaande elan vloeide binnen tien minuten volledig weg.

Als Cambuur had geweten wat er in de tweede helft nog stond te gebeuren, had de ploeg misschien wel voor 0-2 getekend. Nadat Mühren onder groot applaus van het veld was gegaan kreeg zijn vervanger Henk Veerman een fluitconcert van jewelste. De spits die al zo vaak de kwelgeest van Cambuur was, maakte de vernedering binnen een minuut compleet door de 0-3 binnen te koppen.

Ontluisterend

Ontluisterend. Niet voor niets werd het „Helemaal niets in Leeuwarden” van de Volendam-supporters cynisch meegezongen door de harde kern van Cambuur. Toen ook nog een boze supporter het veld opkwam, was het tragische beeld compleet. De supporters weten het, de trainer weet het, de spelers weten het: op deze manier beland je regelrecht in de eerste divisie.

Op de training noemde trainer Sjors Ultee het woord ‘oorlog’ nog: hij tierde tegen zijn spelers, hij wilde vuur zien en energie tegen Volendam. Maar in deze wedstrijd kon geen enkele speler de druk aan. „Onder druk moet je opstaan. Dat heb ik de ploeg ook verweten in de kleedkamer. Dat je zó snel al het hoofd laat hangen, dat kan echt niet”, aldus Ultee. „We hebben het met zijn allen volledig laten gebeuren. Je moet met je borst vooruit spelen en niet met de kop tussen de schouders. Verliezen mag, maar nooit zo.”

Met alleen een linksbuiten kom je er niet

Dus klonk weer de roep om versterking en misschien wel meervoud: versterkingen. Met alleen een linksbuiten kom je er niet. „Maar geld voor elf plekken is er niet. Scorend vermogen en het creëren van kansen uit het niks, dat heb je nodig”, stelde Ultee. „Ook is het voor de kleedkamer heel goed om een speler binnen te halen die – als dit gebeurt – spelers helemaal verrot scheldt in het veld. Een speler die dit niet accepteert.”

Zondag bleef het stil op het veld. De nieuwe aanvoerder Alex Bangura is gekozen om zijn werklust en positiviteit, die gaat zijn medespelers niet afvallen en op ze schelden. Tekenend was dat ook hij in de wedstrijd grossierde in balverlies, net als bijvoorbeeld Mees Hoedemakers, normaal toch ook een speler die een bepaald basisniveau haalt. Nu was Cambuur de weg kwijt. Lange ballen verdwenen over de zijlijn, in de handen van de Volendam-keeper of op de borst van een tegenstander. Uitverdedigen gebeurde niet of nauwelijks, acties vanaf de zijkant waren voorspelbaar en pogingen tot aanvallen inspiratieloos.

Maar het grootste punt van zorg was volgens Bangura de energie, of beter: het gebrek daaraan. „We beginnen zonder energie aan de wedstrijd. Je hoopt dat de dingen die we in de voorbereiding hebben gedaan terugkomen. Maar dat was vandaag totaal niet zo”, vertelde hij stilletjes. Hij eindigde positief: „Laten we niet gaan doen alsof we dood en begraven zijn. We moeten door en ik heb daar ook vertrouwen in.”

‘Ik ben niet boos, maar teleurgesteld nu’

Robin Maulun had na de wedstrijd gemengde gevoelens. Hij was blij dat hij na maanden blessureleed weer 25 minuten kon spelen, maar ontzettend teleurgesteld door het kansloze verlies. „Ik weet niet wat ik moet zeggen. We hebben op van alles getraind, maar konden dat niet laten zien op het veld”, zei de Fransman. „Voor mij was het aan de ene kant een fijn gevoel om terug te zijn, maar uiteindelijk kon ik ook totaal niks doen, want we gingen de lange bal spelen. Ik ben niet boos nu, maar teleurgesteld.”

Dat is precies wat bij Cambuur mist: de boosheid, het vuur, de door Ultee benoemde ‘oorlog’ op het veld, het schelden en tieren. Dan kan je – zelfs na een verliespartij – met opgeheven hoofd het veld verlaten. Ultee: „Wat er ook gebeurt dit seizoen, je moet terugkijken en kunnen zeggen: ‘Ik ben wel opgestaan’. Dat was nu niet zo.”

Nu was het Ultee die – tevergeefs – moest proberen nieuwe energie in de ploeg te krijgen. Door vroege wissels, een systeemomzetting in de tweede helft en een tirade in de kleedkamer. Niets hielp. „Er is een verschil tussen je aangesproken voelen en het misschien wel heel emotioneel aantrekken. Maar je moet het vervolgens ook kunnen dóén”, zei hij over de reactie op zijn donderpreek in de rust. „Er moet nog een heleboel gebeuren willen we echt vervelend worden. Er is geen onwil in de groep, maar leuke gasten winnen geen wedstrijden.”