De échte Gouden Generatie: het indrukwekkende palmares van de Red Lions (en ze willen meer)

“In 2016 waren we dat zilver al voor de finale aan het vieren”, aldus Alexander Hendrickx enkele jaren later. Om maar te zeggen dat onze hockeymannen toen nog niet aan de top van de wereld stonden. Na een bijzonder sterk toernooi, waarin de Red Lions onder andere olympisch vicekampioen Nederland versloegen, bleek in de finale een stug Argentinië te sterk. Al was die finaleplaats op zich al historisch. Het was de eerste Belgische medaille in een ploegsport sinds 1936 en nog maar de twee Belgische olympische hockeymedaille ooit voor ons land.

De Red Lions denderden door het toernooi en verzekerden zich al vroeg van de halve finales, waar ze uiteindelijk Duitsland troffen én versloegen na shoot-outs. In de finale wachtte een sterk Oranje - het thuisland nota bene. Net zoals op de Olympische Spelen kwam België in de finale op voorsprong, maar ook nu mocht het niet zijn.

De wedstrijd kantelde, een tweede, maar nu veel grotere, ontgoocheling op twee jaar tijd. “Vroeger vond ik het onzin toen mensen me vertelden dat je eerst finales moet verliezen om er te winnen, maar uiteindelijk is dat toch de waarheid”, zei Arthur Van Doren er later over. “Sedert die verloren finale spelen we met een andere mentaliteit.” En of. Een generatie die al een tijdje samen hard werkte, voelde zich stilaan klaar om te oogsten.

Een jaar later werd de droom werkelijkheid. De Red Lions kroonden zich voor het eerst tot wereldkampioen. Een revanche ook voor het EK in 2017, want ook dit keer was Nederland de tegenstander in de finale.

Het werd een thriller van formaat. Na de reguliere speeltijd stond het 0-0. Wat volgde waren zenuwslopende shoot-outs. De Sloover leek daarin de winnende treffer te scoren, maar zijn doelpunt werd afgekeurd wegens een voetfout. Van euforie terug naar de realiteit. Mentaal had Oranje nu het voordeel. Maar meteen daarna trof Van Aubel opnieuw raak en zorgde doelman Vanasch - hoe sterk was híj? - ervoor dat Nederland miste. Goud!

De reacties achteraf logen er niet om. Deze wereldtitel was nog maar het begin voor de matuur geworden Lions.

Bondscoach Shane Mcleod: “Als je een fiets hebt, wil je een auto. Als je een auto hebt, wil je een Ferrari.”
Loïck Luypaert: “Het is gedaan met de zilverwinkel. Vanaf nu gaan we alleen nog maar voor goud.”

Na de wereldtitel volgde ook de Europese titel. In eigen land. De fans op het Wilrijkse Plein dansten mee.

Na Duitsland in de halve finale wandelen te sturen - copy paste van het EK 2017 - werd Spanje de verrassende tegenstander in de finale. De Red Lions hadden de Spanjaarden in de groepsfase al eens met forfaitcijfers verslagen. De eindstand in de finale? 5-0... Spanje werd hélemaal onder de voet gelopen. Pure dominantie.

Belangrijk: door het EK-goud pakten ze meteen een rechtstreeks ticket voor de Olympische Spelen in Tokio. Ideaal om zich daar geen zorgen meer over te moeten maken. De focus kon toén al op de prijs die nog ontbrak.

Hoewel de Lions goede ervaringen hebben met shoot-outs tegen Nederland - remember het WK 2018 - liep het op het EK van 2021 mis. Voor één keer hadden ze de zenuwen in de halve finale niet onder controle. Slechts éénmaal werd er gescoord in de shoot-outs. België won wel de kleine finale van Engeland en greep zo het brons.

Een ramp was het niet. Twee maanden later stond met de Spelen namelijk hét grote doel van 2021 op het programma. Arthur Van Doren: “We hebben nog steeds redelijk veel vertrouwen met het oog op wat komt.”

Want Tokio was “het ultieme doel”, aldus Vincent Vanasch. Dat bleek ook uit de voorbereiding. De staff richtte een ‘Olympic Room’ in: foto’s, krantenartikels, statistieken werden er aan de muur geplakt. Een uitgebreide videoanalyse moet de pijnpunten van de tegenstander blootleggen. En fysiek waren de Lions sterker dan ooit. Félix Denayer: “Want goud win je niet op de Spelen. Wel in de periode daarvoor, waar je elke dag keihard werkt.”

De Spelen werden een sprookje. In de groepsfase winst tegen Nederland, Duitsland, Zuid-Afrika en Canada en een draw tegen Groot-Brittannië. In de kwartfinale ging Spanje eraan, India was geen partij in de halve finale.

Zo ontrolde zich een finale tegen Australië. Een zenuwslopende, of wat had u gedacht. En eentje die eindigde in shoot-outs, ook dat was stilaan typisch Belgisch. Bij 4-3 misten de Australiërs, wat goud betekende. De videoref gooide echter na minutenlang debat roet in het eten en besliste om de poging te laten hernemen. Geen probleem: specialist Vanasch pakte opnieuw. De ontlading was enorm. Iedereen vloog in de armen van Vanasch, afscheidnemend bondscoach McLeod was tot tranen toe bewogen. De foto’s gingen de wereld rond.

Op 2,5 jaar (!) tijd wonnen de Lions zowel het WK, EK en olympisch goud. Dat was een unicum in het hockey.

Anderhalf jaar later zijn de Lions nog niet uitgeblust. Een verlenging van de wereldtitel is het nieuwe doel. Dan moet het voorbij Duitsland. Luypaert: “Er wordt al langer gefluisterd dat deze groep wat te oud wordt. Maar we hebben de laatste maanden echt als gekken getraind om onze droom, een tweede wereldtitel op rij, te verwezenlijken. Daarvoor zijn we hier. Ik herhaal het voor de zoveelste keer: deze groep is uniek.”

Tussendoor werden de Red Lions ook eerste (2020/2021) en tweemaal tweede (2019, 2021/22) in de FIH Pro League, een internationale hockeycompetitie die ook dient als kwalificatietoernooi voor EK’s, WK’s en de Spelen.