गाउँका दिदीबहिनी, साथी–संगी सबै विदेश गएको देख्दा मलाई पनि बिदेसिने रहर लागिरहेको थियो। विदेश लैजाने गाउँ आउने एकजना दाइ चिनेको थिएँ। उनलाई म पनि विदेश जान्छु भने। उनले हुन्छ पासपोर्ट बनाएर राख भने। मैले सदरमुकाम गएर पासपोर्ट बनाएँ अनि उनैलाई दिए। उनले म एक महिनापछि लिन आउँछु भने। पैसा ठीक पारेर राख भने। मैले सरसापट र घरमा भएको बाख्रा बेचेर २ लाख ठीका पारेँ।
उनी एक महिना नबित्तै आए। उनले अनि म तिमीलाई कुवेत लैजान्छु भने। म उनैको पछि लागेँ। यो २०६९ सालको कुरा हो। म कुवेत पुगेँ। त्यहाँ एउटा घरमा पुर्याएर यहीँ हो तिम्ले काम गर्ने ठाउँ भनेर उनी फर्किए। सुरुमा त ठीकै जस्तो लागेको थियो। म गाउँको मान्छे, उनीहरूको कुरै नबुझिने। बिस्तारै उनीहरूले मलाई जे कुरामा पनि गाली गर्ने, पिट्ने गर्न थाले।
घरबाट हिँडेको छ महिना जति भएको हुँदो हो। अब त नेपाल फर्कन्छु यस्तो ठाउँमा बस्दिनँ भन्ने सोचेर घरमा दाइलाई फोन गरे। तर, साहुले बोल्दा बोल्दै फोन खोसिदिए। दाइले बाउ बिरामी छ जसरी नि घर आऊ भन्नुभएको थियो। राम्रोसँग बोल्न पनि दिएनन्। मलाई दिएको मोबाइल र सिम नै फुटाइदिए साहुले अनि कसरी फोन गर्नु ? दैनिकजसो उनीहरूले मलाई पिट्थे। रुन मन लाग्थ्यो। तर, रोएको देख्यो भने गाली गर्ने, किन रोएको भन्ने, साहुका बच्चाहरूसमेत कुट्थे। कहीँ जान पनि नदिने, जति बेला पनि घरभित्रै। मलाई के बार हो, कुन दिन हो, कुन महिना हो, नेपालमा के चाडबाड आयो भन्ने थाहै हुन छाडेको थियो।
त्यहाँ मेरो काम बालबच्चा हेर्ने, खान बनाउने र घरको सबै कामको जिम्मेवारी थियो। कहिलेकाहीँ साहुनीको माइतीघर साउदी लिएर जान्थिन्। तर, गाडीमा यात्रा गर्दा पनि बाहिर हेर्न दिँदैनथिन्। म त बन्दीजस्तै भएको थिएँ। घरको फोहोर फाल्न बाहिर निस्कने बेला मात्रै उज्यालो र हावाले छोएको अनुभव हुन्थ्यो। अरूबेला घर बाहिर निस्कनु अपराध गरेको जस्तै ठान्थे उनीहरूले।
म उनीहरूलाई मलाई घर जान देऊ भन्थेँ। उनीहरूले अहिले घर जाने समय भएकै छैन भन्थे। दाइलाई फोन गरिदेऊ भन्थेँ, नम्बर नै छैन भनेर टार्थे। कामको बोझले बिरामी भइरहन्थें। तर, जति दिन ज्वरो आओस्, जति दिन टाउको दुखोस्, चाहे ज्यान ओछ्यानमै परोस् तर काम गर्नुनै पथ्र्यो। अब म यतै मर्छु होलाजस्तो लाग्थ्यो।
यता नेपालबाट दाइले म कुवेत आएको पत्ता लगाएर नेपाल फर्काउन संघ–संस्थालाई गुहार्नुभए छ। एकदिन यताको दूतावासको मान्छे र दुईजना नेपाली मान्छे म काम गरेको घरमा आए। नेपाली देखेपछि रुन मन लाग्यो। मलाई यिनीहरूले मार्छन् नेपाल पुर्याइदिनुस् भन्दै बेस्सरी रोएँ। त्यसको दुई दिनपछि उनीहरूले मलाई नेपाल लिएर आए।
यहाँ आएपछि पो म कुवेत बसेको १० वर्ष भइसके छ भन्ने थाहा पाएँ। म २०७९ मंसिरमा घर आइपुगेँ। २०७२ सालको भुइँचालोमा बुबा बित्नु भएछ। त्यो पनि यहीँ आएर मात्र थाहा पाएँ। पैसा कमाएर बुवा आमालाई पठाउँला भन्ने लागेको थियो। ठूलो रहर लिएर बिदेसिएको थिएँ। तर, दुःखबाहेक केही पनि पाइन्। म त बाँचेर फेरि यहाँ आउला भन्ने नै लागेको थिएन। अहिले सोच्छु त्यसरी अरूको लहैलहैमा लागेर विदेश नगएको भए दुःख पाउनु पर्दैनथ्यो। अहिले गाउँका दिदीबहिनीहरूलाई सम्झाउने गरेको छु, विदेशमा यस्तो हुन्छ भनेर। पहिला त यहाँका दिदीबहिनीहरू घरैपिच्छेबाट विदेश गएका थिए। अहिले मैले पाएको दुःख देखेर पनि जाँदैनन्।
- गोरी तामाङ, हेलम्बु गाउँपालिका–६, सिन्धुपाल्चोक
प्रतिक्रिया दिनुहोस !
