Ik heb ongeveer de helft van mijn vermogen geïnvesteerd in fysiek edelmetaal. Dat is behoorlijk conservatief vind ik. Het zijn dan ook geen tijden om grote risico’s te nemen. De wereld zit te diep in de schulden en die hangen als een zwaard van Damocles boven onze kop.
Ik denk er momenteel ook over na of het geen interessante strategie is om een stevige hurdle rate voor nieuwe aandelen te hanteren. Concreet stel ik me de vraag waarom ik een aandeel zou kopen als ik niet op z’n minst uitzicht heb op 25% rendement per jaar?
Begrijp me niet verkeerd. Ik wil daarmee niet zeggen dat aandelen die ik selecteer gemiddeld 25% per jaar gaan opbrengen. Dat is niet wat ik bedoel met hurdle rate.
Nee, ik wil enkel kopen wanneer ik redelijkerwijs 25% per jaar kan verwachten als alles goed gaat. En dat is zo’n beetje de clue van het verhaal. De risico’s zijn flink toegenomen en de lijst met zaken die fout kunnen gaan, lijkt alleen maar te groeien.
Als de risico’s toenemen, moeten we dan niet vanaf dag één een groter potentieel rendement vooropstellen, ter compensatie van die toegenomen risico’s? Ik vind van wel, en daar gaat deze discussie dus over. Ik wil in de toekomst uitzicht hebben op 25%, net omdat er zoveel zaken fout kunnen gaan. En meer dan waarschijnlijk fout zullen gaan.
Of je 25% per jaar kan verwachten, hangt af van de waarderingen waartegen je koopt. Er zijn bepaalde momenten dat de waarderingen dermate laag zijn dat je als koper dit soort rendementen kan verwachten als alles goed gaat.
Het doet me een beetje denken aan de stijl van Charlie Munger. Munger is inmiddels 99 jaar oud en in 2009 liet hij nog eens zien waarom hij één van de beste beleggers ooit is.
Munger staat een beetje bekend om zijn inactiviteit. Hij kan jaren en jaren blijven zitten op een grote hoeveelheid aan liquide middelen om dan op een bepaald moment die middelen te investeren in één of twee goed gekozen aandelen.
Zo pompte hij in maart 2009 de $20 miljoen aan beschikbare cash van de Daily Journal in twee bankaandelen: Bank of America en Wells Fargo.
Hij had wel geluk want hij kocht precies op de bodem.
Ik heb het jaarverslag van Bank of America in 2008 er eens bij gepakt, en dan zien we het volgende:
|