Η ιστορία της Φιορεντίνα

Ποδοσφαιρική ομάδα της Ιταλίας, που εδρεύει στη Φλωρεντία. Αν κι έχει συμμετάσχει στα 79 από τα 85 πρωταθλήματα Ιταλίας, οι τίτλοι της είναι λιγοστοί, μόλις 2 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα. Καλύτερη είναι η παρουσία της στην Ευρώπη, με 1 Κύπελλο Κυπελλούχων στην τροπαιοθήκη της και συμμετοχή σε ακόμη πέντε τελικούς.

Η Φιορεντίνα ιδρύθηκε στις 29 Αυγούστου 1926, με πρωτοβουλία του μαρκήσιου Λουίτζι Ριντόλφι, σημαίνοντος στελέχους του Φασιστικού Κόμματος της περιοχής, και προέρχεται από τη συγχώνευση δύο ομάδων της Φλωρεντίας, της Φιρέντσε (έτος ίδρυσης το 1870) και της Λίμπερτας (έτος ίδρυσης το 1912).

Ο νέος σύλλογος υιοθέτησε ως σήμα του το κόκκινο κρίνο, που είναι το έμβλημα της Φλωρεντίας. Ως χρώματα επέλεξε το κόκκινο και το λευκό που είναι τα επίσημα χρώματα της πόλης. Όσο για τις μωβ εμφανίσεις, με τις οποίες είναι γνωστή σήμερα η Φιορεντίνα, ο θρύλος θέλει να πλύθηκαν οι ερυθρόλευκες φανέλες σ’ ένα ποτάμι και βγήκαν μωβ. Στην πραγματικότητα, το εν λόγω χρώμα το διάλεξε ο ίδιος ο Ριντόλφι, ύστερα από ένα φιλικό παιχνίδι το 1928 με τους «μωβ» της ουγγρικής Ουΐπεστ. Το χρώμα άρεσε στους φιλάθλους και υιοθετήθηκε οριστικά από την ομάδα, που είναι γνωστή και με το προσωνύμιο «Βιόλα» (μωβ, βιολετί).

Το 1931 η Φιορεντίνα ανέβηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος και αγωνίστηκε στο νέο της γήπεδο, που ονομάστηκε «Τζιοβάνι Μπέρτα», από το όνομα ενός τοπικού φασίστα πολιτικού. Μεταπολεμικά ήταν γνωστό ως «Κομουνάλε», προτού ονομαστεί «Αρτέμιο Φράνκι», προς τιμή του παλαιού προέδρου της και σημαντικού ευρωπαίου ποδοσφαιρικού παράγοντα Αρτέμιο Φράνκι (1922-1983). Ύστερα από σειρά ανακαινίσεων, σήμερα έχει χωρητικότητα 43.147 θεατών.

Το 1940 ο σύλλογος κατέκτησε το πρώτο του τρόπαιο, το Κύπελλο Ιταλίας, αλλά οι μεγάλες διακρίσεις ήλθαν μεταπολεμικά για την ομάδα της Φλωρεντίας. Το 1956 ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας, τερματίζοντας 12 βαθμούς μπροστά από τη Μίλαν. Την επόμενη χρονιά έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που συμμετείχε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και συγκεκριμένα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ηττήθηκε με 2-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η δεκαετία του ‘60 ήταν η πιο επιτυχημένη για τους «Βιόλα», με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1961), δύο ακόμη κυπέλλων Ιταλίας (1961 και 1966) και του δεύτερου πρωταθλήματος το 1969. Το 1962 συμμετείχε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου ηττήθηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης με 3-0 σε επαναληπτικό αγώνα (1-1 το πρώτο παιγνίδι).

Τα κατοπινά χρόνια η Φιορεντίνα δεν κατόρθωσε να επαναλάβει τις επιτυχίες του παρελθόντος. Κατέκτησε, πάντως, τρία Κύπελλα Ιταλίας (1975, 1996, 2001) κι έφθασε το 1990 στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου έχασε τον τίτλο από τη Γιουβέντους (1-3, 0-0).

Η νέα χιλιετία, ενώ ξεκίνησε με τίτλο για την ομάδα της Φλωρεντίας (Κύπελλο Ιταλίας το 2001), αποδείχτηκε καταστροφική στη συνέχεια. Το 2002 υποβιβάστηκε στη Δ’ Κατηγορία, λόγω χρεοκοπίας και επανήλθε στη μεγάλη κατηγορία δύο χρόνια αργότερα με τη στήριξη της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Το 2006, παράγοντες της Φιορεντίνα αναμίχθηκαν στο σκάνδαλο στημένων αγώνων, που συγκλόνισε το ιταλικό ποδόσφαιρο και η ομάδα υποβιβάστηκε στη Β’ Κατηγορία. Κέρδισε, όμως, την έφεση και της αφαιρέθηκαν μόνο βαθμοί.

Το 2023 προκρίθηκε στον τελικό του Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ, αλλά ηττήθηκε από την Γουέστ Χαμ με 2-1. Για την ίδια διοργάνωση αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό στις 29 Μαΐου 2024 και ηττήθηκε εκ νέου με 1-0.

Από τις τάξεις της Φιορεντίνα έχουν περάσει σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδης, Αμαρίλντο, Ζουλίνιο, Τζιανκάρλο Αντονιόνι (η «σημαία» της ομάδας), Ρομπέρτο Μπάτζιο, Λουτσιάνο Κιαρούτζι, Φραντσέσκο Γκρατσιάνι, Κλάουντιο Τζεντίλε, Πιέτρο Βιέρκοβοντ, Σόκρατες, Ντανιέλ Πασαρέλα, Άντζελο ντι Λίβιο (ο «πιστός στρατιώτης» της ομάδας, που δεν την εγκατέλειψε ούτε και όταν υποβιβάστηκε στην Δ’ Κατηγορία), Λούκα Τόνι, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Μπρίαν Λάουντρουπ, Ρούι Κόστα, Ντούνγκα, Αντρέι Καντσέλσκις, Ρικάρντο Μοντολίβο και Μάριο Γκόμεζ.

Τίτλοι

Η Φιορεντίνα με ομάδες από την Ελλάδα